De paniekvogel

Veel mensen in mijn omgeving hebben last van paniekaanvallen gehad, maar ik snapte nooit hoe je zomaar zoiets uit het niets kan krijgen. Zal mij nooit overkomen dacht ik bij mij zelf. En ik had het zo mis! Ik kon de afgelopen jaren al vaker niet tegen kleine ruimtes of tegen drukte, maar dit kwam altijd met vlagen opzetten. Het ene moment had ik nergens last van en het volgende moment kreeg ik het spaans benauwd en was het net alsof iemand mijn keel dicht kneep! Ik had geen idee waar dit vandaan kwam.

Een paar maanden geleden overkwam het mij voor het eerst, ik zat op de bank en deed wat ik zo goed kan…piekeren. Piekeren over de normale dingen in het leven tot ik pijn in mijn bovenrug begon te krijgen. Dit trok door naar mijn borstkas wat een afschuwelijke steek veroorzaakte. Vervolgens raakte ik in volledige paniek en zat ik te hyperventileren en over te geven. Deze ervaring was zo extreem dat ik hiervoor ’s nachts naar de huisartsenpost ben gaan. Vervolgens ging ik samen met mijn huisarts op zoek naar de oorzaak. Eerst dacht hij aan darm problemen waarvoor ik medicijnen kreeg, maar je raadt het al, de medicijnen sloegen niet aan en mijn aanvallen kwamen steeds vaker en heftiger terug. Na een aantal bloed testen te hebben gedaan zonder enige resultaat kwamen de woorden uit de mond van mijn huisarts “je hebt paniekaanvallen”. Ik kon het niet geloven. Ik heb geen paniekaanvallen er is iets mis met mij en ik wil dat je uitzoekt wat. Het was alsof ik het niet wilde geloven, niet wilde zien dat een ieder van ons dit kan overkomen.

Ik ga jullie nu ook niet vertellen hoe je paniekaanvallen kan voorkomen, want dat kan ik simpelweg gewoon niet. Ik denk dat een ieder dit op zijn of haar eigen manier moet uitzoeken. Naar mijn idee is een paniekaanval een teken van je lichaam wat te maken kan hebben met gebeurtenissen in het heden of het verleden wat je niet goed verwerkt hebt. Je lichaam geeft je aan tot hier en niet verder. In deze periode merkte ik ook dat ik veel emotioneler was dan dat ik normaal ben. Opgekropte emoties die zonder enige reden eruit kwamen. Angsten die zo diep verstopt zaten kwamen er allemaal uit. Toch bleef de ongeloof ook lang hangen. Wat zijn nou paniekaanvallen en waarom heeft iedereen dit op een andere manier? Is er niet toch iets anders met mij aan de hand?

Mijn huisarts wilde mij vervolgens antidepressiva voorschrijven. Hier ben ik fel op in gegaan. Ik was woest! Begrijp mij niet verkeerd, ik ben niet tegen (alle) medicijnen, maar waarom zou ik medicijnen slikken om maar niets te voelen in plaats van de oorzaak te vinden en daadwerkelijk mijn problemen op te lossen? “Jij wilt toch ook een rustig weekend” gaf hij als reactie. Persoonlijk snap ik dit niet. Wanneer alles is uitgezocht en je ieder ander manier hebt geprobeerd om hier van af te komen dan snap ik het, maar het lijkt tegenwoordig allemaal zo makkelijk te gaan. Om mij heen zie ik allemaal jonge mensen die antidepressiva slikken puur omdat de huisarts ze dit aanbeveelt zonder ook maar enig idee te hebben wat dit met je kan doen. In wat voor wereld leven wij eigenlijk? In een wereld waarop een ander die jou niet kent, niet weet wat jij hebt meegemaakt en geen flauw idee heeft hoe jij in elkaar zit jou op zo’n kromme manier wilt helpen na je een aantal keren een paar minuten in zijn praktijk te hebben gezien en gesproken. 

Ook merk ik dat dit topic door veel mensen niet uitgesproken wordt, weggestopt wordt of hierover gepraat wordt alsof het niets voorstelt. Paniekaanvallen zijn naar mijn idee wel een groot probleem en ik wil op deze manier dan ook zeggen mocht jij dit hebben kom dan asjeblieft gelijk in actie! Kom erachter wie je echt bent en wat voor jou de beste manier is om dit op te lossen en laat je niet door iedereen iets wijs maken.  Ik zelf had veel moeite om dit over mijzelf te vertellen. Uit schaamte misschien? Of niet willen dat mensen een ander beeld van je krijgen dan dat altijd vrolijke meisje die altijd lacht en het positieve in alles ziet?  Op dit moment kan ik met een brede lach op mijn gezicht zeggen dat ik geen paniekaanvallen meer heb. Tenminste…zeker niet meer op die manier. Ik heb moeten accepteren wat ik heb en mijn problemen op de voor mij beste manier op te lossen. Ik heb eindelijk weer de controle over mijn eigen lichaam! Of het nog terug gaat komen weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik niet meer bang hoef te zijn en de aanvallen hoe erg ze ook zijn over zullen gaan. Niemand weet wat de toekomst voor je in petto heeft. Je kan alleen maar hopen op het beste!